Söylenmemiş üzerinde bir karış tozla bekleyen onlarca sözcük, neyin yorgunluğudur anlayamadığım ellerimdeki şu görünmez bağların engeli, zihnimin kaosu..
En az öğrencilerim kadar engelim var bu hayatta, en az onlar kadar içindeyim hayatın ve dışındayım. Zihnimi çekmecelerimi düzenleyebildiğim gibi düzenlemek isterdim. Zira insan kendini düzenleyemeyince eşyalarını düzenliyormuş, kendimde bunu gördüm. Ya bu ellere ne demeli? Neyin yorgunluğu ki bu? Üniversitede bir hocam zihin belki unutur ama eller unutmaz demişti. Üniversitede binlerce sözcük aktı ellerimden binlerce sözcüğü hafızasına kaydetmesi gerekiyordu ellerimin. Neden unuttu? Dilimdeki bu bağla ne yapacağım? Zihnimdeki kaosa ayak uydurmuş bu dili ben ne yapayım? Sözcüklerim birer mitolojik yaratık gibi üstü insan bacakları at. Çoğu insan neyden bahsettiğimi anlamıyor bile.
